Voor het eerst op zondagnamiddag een bluesoptreden bij Jo en Anette in het Gompelhof te Mol. En wat voor een act: Mike Zito en Band. Persoonlijk nog nooit van deze formatie gehoord, maar wat een gemis. In het verslag op deze site van “Nacht van de Blues” te Wuustwezel kan je al lezen wat voor vlees we met deze band in de kuip hebben. In Mol was het niet anders. Vanaf dat de eerste noten vielen was iedereen al dadelijk gecharmeerd door dit sympathieke trio dat voor de gelegenheid bestond uit Mike Zito (vocals en gitaar), drummer Rob Lee (Rainravens e.a.) en Lonnie (Popcorn) Trevino op de bas en als backing vocals.

Toen ik Lonnie zei dat ik maar één “Popcorn” kende (drummer Michael Burks) moest hij lachen en vertelde me dat hij zijn naam 15 jaar geleden al “verdiend” had omdat hij een verwoed “stringknocker on the bass” was en nog steeds is trouwens en dat heeft hij ook bewezen.
Dit trio maakt een uitzondering op de regel van Bluesmuzikanten: zij zijn nl geheelonthouders en drinken enkel “diet coke”. Volgens Zito smaakt de cola hier veel beter dan in The States

Singer-, songwriter Mike Zito bezit een warme hese stem die een beetje aan Rod Steward doet denken en samen met de donkere stem van Lonnie als backing vocals, vormen zij een perfect duo. Zito brengt zowel nummertjes van zijn vorige CD “Today” zoals – Little Red Corvette  (Prince) – Superman – No Big City - als van het  album “Pearl River” waaronder Last Night – Change My Ways – One Step At A Time - en natuurlijk de bloedmooie titelsong van deze nieuwe CD. Dit is een van de kanshebbers om verkozen te worden tot “Bluessong Of The Year 2010”. Ook de hele CD werd genomineerd. Deze “Awards” vinden  donderdag 06/05/2010 plaats te Memphis. Meer info op : “The Blues Foundation Announces 2010 Blues Music Award Nominations”.

2 sets van telkens meer dan een uur weten deze jongens vol te spelen zonder dat het maar één seconde ging vervelen, integendeel. Veel variatie in de nummers, van “goosebumbs” blues tot funky. Natuurlijk mocht – Hey Joe – niet ontbreken en laat het door mij gezegd zijn, dit was één van de beste versies die ik  ooit heb gehoord, sorry Jimi. Zito laat daarna zijn band even de tijd om te recupereren en brengt het nummer – C’mon Baby – akoestisch. Waarna ze met het toepasselijke - Time To Go Home – definitief afsluiten.

Mike Zito & Band. Onthoud deze naam want volgens mij en vele anderen is deze band aan een ware opmars bezig. En zeker welverdiend als je’t mij vraagt. Dus een optreden van deze jongens zeker noteren in jullie agenda.